Παρατηρείται αυξημένη ανάγκηεμπλοκής των παιδιών στη δικαστική διαδικασία για κατάθεση της γνώμης τους στα πλαίσια εκδίκασης αιτήσεων γονικής μέριμνας μετά τη διάρρηξη των σχέσεων των γονέων οι οποίοι αδυνατούν να συναποφασίσουν ειρηνικά με γνώμονα το συμφέρον του παιδιού τους τον τρόπο με τον οποίο θα ασκείται η γονική μέριμνα ή και η επικοινωνία του γονέα με το παιδί σε κάθε περίπτωση.
Μας απασχολεί ιδιαίτερα το φαινόμενο αυτό καθώς η γνώμη του παιδιού σαφώς και όπως απορρέει από το σχετικό Νομοθετικό Πλαίσιο μπορεί και πρέπει να συνεκτιμάται και ιδίως σε υποθέσεις που περιέχουν ζητήματα ενδοοικογενειακής βίας με ποινικές προεκτάσεις.
Η απουσία όμως μιας επαρκούς και ρυθμιζόμενης παρέμβασης τωναρμόδιων οργάνωνως μέρος του ΣΑΔ φαίνεται να οδηγεί μοιραία το παιδί σε ρόλο Δικαστή των γονέων του «επαναθυματοποιώντας» το.
Εντωμεταξύ, οι μακροχρόνιες διαδικασίες συνεπάγονται την ανακύκλωση και αναπαραγωγή των προβλημάτων και των τραυματικών γεγονότων που πλαισιώνονται μέσα σε σωρεία νόμων χωρίς την αποτελεσματική παρέμβασηκαι συνεργασία των αρμόδιων οργάνων και ενώ υπάρχουν ικανά άτομα με κατάρτιση και δεξιότητες στις υπηρεσίες που τάσσονται υπέρ της ενίσχυσης του συστήματος.
Καμία δικαιολογία μπορεί να υπάρχει για την οποιαδήποτε εξέλιξη η οποία περιέχει μεν την ενίσχυση ή τη θέσπιση νόμων που παραμένουν όμως κενό γράμμα αφοπλίζοντας τους μαχόμενους υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δη των δικαιωμάτων των παιδιών.
Παρότι προκύπτει από το σύνολο των Τελικών Αποφάσεων ότι, τα Οικογενειακά Δικαστήρια κατά πλειοψηφία έχουν τη διάθεση και τη γνώση να προστατεύσουν τα δικαιώματα των παιδιών, δεν υποβοηθούνται από το υφιστάμενο σύστημα που αδυνατεί να εξυπηρετήσει το απόλυτο συμφέρον του παιδιού, αρχή που πρέπει να διέπει κάθε απόφαση που τo αφορά είτε αυτή λαμβάνεται από τα Δικαστήρια, είτε από άλλα νομοθετικά όργανα, δημόσιες υπηρεσίες και διοικητικές αρχές.
Αναρωτιόμαστε σήμερα ακόμα, κατά πόσον μπορεί ο θεσμός της Διαμεσολάβησης ν’ ανατρέψει τα σημερινά δεδομένα συμβάλλοντας στη γενικότερη αλλαγή κουλτούρας και νοοτροπίας της κοινωνίας ή κατά πόσον δύναται απλώς να μειώσει τον όγκο και τoν αριθμό των προς εκδίκαση υποθέσεων οι οποίες θα μοιάζουν ως διευθετηθείσες χωρίς την ουσιαστική επίλυση της πληθώρας των ζητημάτων που περιλαμβάνουν.Αναμένουμε ακόμα να το δούμε στην πράξη.
Νικόλ Αβραάμ
Δικηγόρος